Manuel María > Obra

Muinheiro_de_Bretemas.jpg

Muiñeiro de brétemas

Primeira edición

  • Ano:  1950
  • Lugar:  Pontevedra
  • Editorial:  Colección Benito Soto
  • ISBN: 

Última edición

  • Ano:  2013
  • Lugar:  A Coruña
  • Editorial:  A.C. Alexandre Bóveda
  • ISBN: 

Outros datos da obra

Muiñeiro de brétemas, 1ª ed., Col. Benito Soto, nº 10, Pontevedra, 1950, limiar de Ánxel Johán; 2ª ed., Fed. de Asociacións Culturais Galegas, A Coruña, 1988, limiares de Ánxel Johán e Manuel María, portada de Mario López Rico; 3ª ed., en VV. AA., Colección Benito Soto. Poesía, vol. 10, Deputación de Pontevedra, Pontevedra, 1991, edición facsimilar, limiar de Ánxel Johán; 4ª ed., en MANUEL MARÍA, Obra poética completa I (1950-1979), Edicións Espiral Maior, Col. Opera Prima, A Coruña, 2001, pp. 9-28, limiares de Ánxel Johán e Manuel María; 5ª ed.,A.C. Alexandre Bóveda, A Coruña, 2013.

Escolma

Prego dos dezanove anos

Sempre vou coas folerpas da túa nada
rezándoche decote un prego
tan cobizoso
como esa leira chea de centeo
á que bica o vento manseniñamente
nunha calma mística de silencios mudos.
Eu son o druída de dezanove anos
que se enguerella no teu amor,
vermello de lameiras e de ermos,
perdidos no escuro dun castiñeiro
unha tarde fría do inverno.
Por iso no altar dunha nogueira
sempre hai un incenso de toxo
e de carqueixa
que deixou unha andoriña namorada
das augas dun regueiro.
E con esas azas túas
quero voar deica o misterio
para descubrir caladiñamente o meu rezar
aos raios paroleiros das estrelas
que ti fas brillar cada mañá nas codeseiras
da miña anguria fonda, fonda
como unha laxe aberta no corazón do tempo.
¡Ai, que pensamentos fondos aboian
nese ambiente de luz e de figueira
que ti gardas o fío irrompíbel dun salouco
crebando un silencio estábel de música calada!
O prego dos dezanove anos
pérdese no fume azul da brétema
e fixéchelo nacer ti, só ti,
con ese gariteiro son de gaita
e estas badaladas de bardo morriñoso
que me fan doer a alma
e amar os teus delirios,
e as toleadas de horizontes e de lúas
que van deixando un recendo a romeo
na miña alma
feita toda de caraveis vermellos que fuxían.
No teu pisar feble de andoriña
quedou cravado o meu segredo
de táboa de amieiro.
Só unha bolboreta no refaixo dunha landra
me contou as voltas dos muíños
no almanaque das fontes cantareiras.
Os anos, dezanove, 
meteron a súa testa entre unhas malvas
que se decataron do troular
de todos os caneiros.
Este prego, feito de aves e de loitos,
perdeuse na neve muiñada
pola debadoira tola dos meus soños.